İlgili Kanun / Madde 4857 S.İşK/18-21 T.C YARGITAY 9. HUKUK DAİRESİ Esas No. 2007/42720 Karar No. 2008/20166 Tarihi: 14.07.2008 l İŞÇİNİN ARKADAŞLARINDAN BORÇ ALMASI l BORÇ ALDIĞI İŞÇİ ALEYHİNE İCRA TAKİBİ BAŞLATILMASI l İŞYERİNDE OLUMSUZLUKLARA NEDEN OLMASI l GEÇERLİ FESİH ÖZETİ: Somut uyumazlıkta davacının iş arkadaşından borç para aldığı, bu borcu ödememesi nedeni ile adına kredi çeken iş arkadaşı hakkında icra takibi yapıldığı ve iş arkadaşının bu durumu şikâyet ettiği, davacının bu davranışının işyerinde olumsuzluklara yol açtığı sabittir, iş ilişkisinin sürdürülmesi işverenden beklenmemelidir. Davacının davranışlarından kaynaklanan neden vardır. Davanın reddi yerine yazılı şekilde kabulü hatalıdır. DAVA: Davacı, feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini istemiştir. Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır. Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hâkimi B.Kar tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü: İş sözleşmesinin davalı işveren tarafından geçerli neden olmadan feshedildiğini belirten davacı işçi, feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini talep etmiştir. Davalı işveren vekili, davacının iş sözleşmesinin Disiplin Kurulu kararı ile “bir kişiden işe girmesi karşılığı ve başka bir işçiden de borç para aldığının şikâyet edilmesi” nedeni ile feshedildiğini, feshin haklı nedene dayandığını, davanın reddi gerektiğini savunmuştur. Mahkemece, 22.01.2007 tarihindeki şikâyet dilekçesi nedeni ile davacının savunması alınmış ise de, verilen dilekçelerin tarihsiz olduğu, şirket kayıtlarına ne zaman alındığının bilinmediği, diğer bankadan kredi çeken işçinin de davacıya borç para verdiği, borç paranın ödenmesi için davacının şikâyet edildiği, haklı nedenin kanıtlanmadığı, feshin geçerli nedene dayanmadığı gerekçesi ile davanın kabulüne karar verilmiştir. 4857 sayılı İş Kanunu’nun 18.maddesi işverene, işçinin davranışlarından ve yeterliliğinden kaynaklanan nedenlerle iş sözleşmesini feshetme yetkisi vermiştir. İşçinin davranışlarından kaynaklanan fesihte takip edilen amaç, işçinin daha önce işlediği iş sözleşmesine aykırı davranışları cezalandırmak veya yaptırıma bağlamak değil; onun sözleşmesel yükümlülükleri ihlale devam etmesi, tekrarlaması rizikosundan kaçınmaktır. İşçinin davranışları nedeniyle iş sözleşmesinin feshedilebilmesi için, işçinin iş sözleşmesine aykırı, sözleşmeyi ihlal eden bir davranışının varlığı gerekir. İşçinin kusurlu davranışı ile sözleşmeye aykırı davranmış ve bunun sonucunda iş ilişkisi olumsuz bir şekilde etkilenmişse işçinin davranışından kaynaklanan geçerli bir fesih söz konusu olur. Buna karşılık, işçinin kusur ve ihmaline dayanmayan sözleşmeye aykırı davranışlarından dolayı işçiye bir sorumluluk yüklenemeyeceğinden işçinin davranışlarından kaynaklanan geçerli fesih nedeninden de bahsedilemez. İşçinin davranışlarından ve yeterliliğinden kaynaklanan nedenler, aynı yasanın 25.maddesinde belirtilen nedenler yanında, bu nitelikte olmamakla birlikte, işyerlerinde işin görülmesini önemli ölçüde olumsuz etkileyen nedenlerdir, işçinin davranışlarından veya yetersizliğinden kaynaklanan nedenlerde, iş ilişkisinin sürdürülmesinin işveren açısından önemli ve makul ölçüler içinde beklenemeyeceği durumlarda, feshin geçerli nedenlere dayandığını kabul etmek gerekecektir. Maddenin gerekçesinde işçinin işyerinde iş arkadaşlarından borç para alması, davranışlarından kaynaklanan geçerli nedenler arasında örnek olarak sayılmıştır. İşçinin iş sözleşmesini ihlal edip etmediğinin tespitinde, sadece asli edim yükümlülükleri değil; kanundan veya dürüstlük kuralından doğan yan edim yükümlülükleri ile yan yükümlerin de dikkate alınması gerekir. Sadakat yükümü, sözleşmenin taraflarına sözleşme ilişkisinden doğan borçların ifasında, karşı tarafın şahsına, mülkiyetine ve hukuken korunan diğer varlıklarına zarar vermeme, keza sözleşme ilişkisinin kapsamı dışında sözleşme ile güdülen amacı tehlikeye sokacak özellikle karşılıklı duyulan güveni sarsacak her türlü davranıştan kaçınma yükümlülüğünü yüklemektedir. Yan yükümlere itaat borcu, günümüzde dürüstlük kuralından çıkarılmaktadır. Buna göre, iş görme edimi dürüstlük kuralının gerektirdiği şekilde ifa edilmelidir. Dosya içeriğine göre 22.01.2007 tarihinde 3. bir kişinin davacının kendisinden işe girme karşılığı para aldığını iddia ederek tarihsiz bir dilekçe verdiği, keza aynı işyerinde çalışan bir işçinin de 29.01.2007 tarihli dilekçe ile davacı adına kredi çektiğini, ancak davacının ödememesi nedeni ücretinden kesinti yapılarak Ödemek zorunda kaldığını, dolandırıldığını şikâyet ettiği, bunun üzerine soruşturma başlatıldığı ve davacının borç para aldığını kabul ettiği, işe girme garantisi nedeni ile para aldığının kanıtlanmadığı, iş sözleşmesinin Disiplin Kurulu tarafından alınan oy çokluğu kararı ile 08.02.2007 tarihinde feshedildiği anlaşılmaktadır. Somut uyumazlıkta davacının iş arkadaşından borç para aldığı, bu borcu ödememesi nedeni ile adına kredi çeken iş arkadaşı hakkında icra takibi yapıldığı ve iş arkadaşının bu durumu şikâyet ettiği, davacının bu davranışının işyerinde olumsuzluklara yol açtığı sabittir, iş ilişkisinin sürdürülmesi işverenden beklenmemelidir. Davacının davranışlarından kaynaklanan neden vardır. Davanın reddi yerine yazılı şekilde kabulü hatalıdır. 4857 sayılı iş Yasasının 20/3 maddesi uyarınca Dairemizce aşağıdaki şekilde karar verilmiştir. HÜKÜM: Yukarda açıklanan gerekçe ile; 1.Mahkemenin kararının BOZULARAK ORTADAN KALDIRILMASINA, 2.Davanın REDDİNE, 3.Harç peşin alındığından yeniden alınmasına yer olmadığına, 4.Davacının yapmış olduğu yargılama giderinin üzerinde bırakılmasına, davalının yaptığı yargılama giderinin davacıdan tahsili ile davalıya ödenmesine, 5.Karar tarihinde yürürlükte bulunan tarifeye göre 500-YTL ücreti vekâletin davacıdan alınarak davalıya verilmesine, 6. Peşin alınan temyiz harcının isteği halinde davalıya iadesine, Kesin olarak oybirliği ile karar verildi. 14.07.2008
Monthly Archives: Kasım 2021
3. Hukuk Dairesi 2020/5053 E. , 2021/3106 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :TÜKETİCİ MAHKEMESİ Taraflar arasındaki menfi tespit davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda, davanın kabulüne yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içerisindeki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü: Y A R G I T A Y K A R A R I Davacının vasisi; babası davacı …’un Aliağa Asliye Hukuk Mahkemesi’nin 2007/366 Esas 2009/382 Karar sayılı davasında alnınan Adli Tıp Raporu ile idrak ve karar mekanizmalarının normal çalışmadığının tespit edildiğini, sonrasında aynı gerekçe ile Aliağa Sulh Hukuk Mahkemesi’nin 2008/592 Esas 2009/90 Karar sayılı kararı ile kısıtlanarak kendisinin vasi olarak atandığını, dava dışı üçüncü kişilerin kısıtlıyı kandırarak davalı banka ile usulsüz şekilde iki kredi sözleşmesi akdedilmesini sağladıklarını, kısıtlının bu kredi sözleşmelerinden birini kefil diğerini asıl borçlu sıfatı ile imzaladığını, davalı bankanın borcun ödenmemesi sebebiyle kredi sözleşmelerine dayanarak icra takibi başlattığını, kredi sözleşmelerinin geçersiz olduğunu ileri sürerek, 04.07.2007 ve 18.06.2007 tarihli bireysel kredi sözleşmelerinin iptali ile, Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/2786 ve 2008/1885 Esas sayılı dosyalarında davacının borçlu olmadığının tespiti ile davalı aleyhine alacağın %40’ı oranında icra inkar tazminatına hükmedilmesine karar verilmesini istemiştir. Davalı; davanın reddini dilemiştir. Mahkemece, davanın kabulüne, taraflar arasında yapılan 18/06/2007 ve 04/07/2007 tarihli sözleşmelerin iptaline, davacının bu sözleşmelerden dolayı Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/2786 ve 2008/1885 Esas sayılı dosyaları itibariyle davalıya borçlu olmadığının tespitine, kötüniyet tazminat takdirine yer olmadığına, karar verilmiş; hüküm, davalı tarafından temyiz edilmiştir. 1-Davalının, dava konusu 18.06.2007 ve 04.07.2007 tarihli kredi sözleşmelerinin iptali ile davacının 18.06.2007 tarihli kredi sözleşmesine dayanılarak başlatılan Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/2786 Esas sayılı dosyası kapsamında borçlu olmadığının tespitine yönelik talebine ilişkin temyiz itirazlarının incelenmesinde; Davacının vasisi, eldeki dava ile dava dışı üçüncü kişilerin yönlendirmesi ile kısıtlının davalı banka ile biri asıl borçlu, diğeri kefil sıfatı ile olacak şekilde iki bireysel kredi sözleşmesi imzaladığını, sözleşmelerin yapıldığı tarihte davacının ayırt etme gücünün bulunmadığını ileri sürerek, 18.06.2007 ve 04.07.2006 tarihli kredi sözleşmelerinin iptali ile bu sözleşmelere dayanılarak başlatılan icra takipleri yönünden davacının borçlu olmadığının tespitine karar verilmesini talep etmiş; Mahkemece, dosyada bulunan Adli Tıp Kurumu raporu dikkate alındığında, kısıtlının sözleşme tarihinde fiil ehliyetine haiz olmadığı, bu nedenle davacının davalı banka ile yapılan sözleşmeler itibariyle başlatılan icra takibinden kaynaklı sorumluluğunun bulunmadığı, davalı bankanın kredi kullandırırken istihbarat görevini ihmal ederek kredi kullananın kısıtlılık ve icrai işleme tabi olup olmadığının araştırmadığı gerekçesiyle, davanın kabulüne, taraflar arasında yapılan 18.06.2007 ve 04.07.2007 tarihli sözleşmelerin iptaline, davacının Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/2786 ve 2008/1885 Esas sayılı dosyaları itibariyle davacının davalıya borçlu olmadığının tespitine karar verilmiştir. Uyuşmazlık, davacı kısıtlının hacir altına alındıktan sonra davalı bankayla yaptığı sözleşme uyarınca almış olduğu tüketici kredisi nedeni ile sorumlu olup olmadığı noktasında toplanmaktadır. Türk Medeni Kanunu’nun 15. maddesine göre kanunda gösterilen ayrık durumlar saklı kalmak üzere ayırt etme gücü bulunmayan kimsenin fiilleri hukuki sonuç doğurmaz. Görüldüğü gibi kural olarak tam ehliyetsizlerin hukuki işlemleri hükümsüzdür. Ancak bu kuralın istisnaları bulunmaktadır. Bunlardan biri TMK’nın 2. maddesinde düzenlenen dürüstlük kuralı ve hakkın kötüye kullanılmaması ilkesidir. Buna göre “Herkes haklarını kullanırken ve borçlarını yerine getirirken dürüstlük kuralına uymak zorundadır. Bir hakkın açıkça kötüye kullanılmasını hukuk düzeni korumaz. Buna göre TMK’nın 2. maddesi çerçevesinde 15. maddenin değerlendirilmesine geçmeden önce aynı yasanın 1/1. maddesi uyarınca anılan hükmün getirilmesindeki asıl gayenin ne olduğunun açıklanmasında fayda görülmektedir. Kanun tam ehliyetsizlerin yaptıkları hukuki işlemleri batıl sayarken bu gibi kimseleri korumak, kendi menfaatlerine aykırı işlemleri yapmak, üçüncü kişilerce sömürülmelerine engel olmak amacını gütmüştür. Bu tehlikenin ortadan kalktığı, normal zekalı bir insanla eşdeğer tarzda hareket ettiği durumlarda, hukuki muamelenin hükümsüzlüğünü ileri sürmek hakkın kötüye kullanılması olacaktır ki, kanun bunu himaye etmez. 09.03.1955 gün 22/2 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme kararında da belirtildiği gibi mümeyyiz olmayan kimse temyiz kudretini haiz olsa idi aynı surette hareket edecek, yani normal zekalı bir insan dahi aynı tarzda muamelede bulunabilecek idi ise, ehliyetsiz olduğundan bahisle muamelenin hükümsüzlüğünü ileri sürememelidir. Somut olayda davacının sözleşmenin imzalandığı tarihte fiil ehliyetine sahip olmadığı anlaşılmaktadır. Buna karşın ülkemizde tam ehliyetli kişilerin dahi her zaman yararlanma olanağı bulamadıkları banka kredisinden yararlanmış, aldığı tüketici kredisini kullanmak suretiyle bir menfaat elde etmiştir. Bankanın ödeme talebine kadar tam ehliyetli biri gibi hareket edebilen davacının borcun ifası istendiğinde ehliyetsizliğini ileri sürerek ifadan kaçınması hakkın kötüye kullanılmasının tipik bir örneğidir. Tam ehliyetsizlere ilişkin TMK’nın 15. maddesi hükmüne getirilen ikinci sınırlama TBK’nın 54. maddesi hükmüdür. Belirtilen yasa hükmüne göre “Hakkaniyet iktiza ediyorsa hakim, temyiz kudretini haiz olmayan kimseyi ika ettiği zararın tamamen yahut kısmen tazminine mahkum eder.” TBK’nın 98/2. maddesi yollamasıyla akte aykırılık hallerinde de uygulaması mümkün olan TBK’nın 54/1. maddesi uyarınca hakkaniyet elverdiği takdirde tam ehliyetsiz olan kişi, diğer tarafın batıl hukuki işleminin hüküm ifade ettiğine güveni nedeni ile doğan zarardan sorumludur. Öte yandan TMK’nın 452/2. maddesinde; “vesayet altındaki kişinin fiil ehliyetini haiz olduğu hususunda diğer tarafı yanıltmış olması halinde onun bu yüzden uğradığı zarardan sorumlu olacağı” öngörülmüştür. Buna göre kendisini ehil bir kişi gibi gösterip hukuki işlem yapan ve bu suretle karşı tarafı zarara uğratan ehliyetsiz kişinin bu zarardan sorumlu olacağının kabulü gerekir. Bütün bu açıklamalar yanında TBK’nın 77-82. maddelerinde düzenlenen sebepsiz iktisap hükümlerine göre hacir altındaki kişinin karşı tarafın aleyhine olacak şekilde kendi mal varlığında meydana gelen sebepsiz zenginleşme oranında sorumlu olacağı kuşkusuzdur. Zira sebepsiz zenginleşme hükümleri gözetildiğinde, zenginleşenin iade borcunun doğması bakımından fiil ehliyetinden yoksun olmak sonuca etkili değildir. Buna göre somut olayda, Mahkemece yukarıdaki açıklamalarla birlikte tüm deliller birlikte değerlendirilerek, davacının asıl borçlu sıfatı ile davalı bankadan kullandığı 18.06.2007 tarihli bireysel kredi sözleşmesinin iptali ile bu sözleşmeye dayanılarak başlatılan icra takibi yönünden davacının borçlu olmadığının tespiti talebinin yanı sıra davacının kefil sıfatı ile imzaladığı 04.07.2007 tarihli kredi sözleşmesinin iptali yönünden talebine ilişkin uygun sonuç dairesinde bir karar verilmesi gerekirken, yanılgılı gerekçelerle yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir. 2-Davalının; davacının dava konusu 04.07.2007 tarihli kredi sözleşmesine dayanılarak başlatılan Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyası kapsamında borçlu olmadığının tespitine yönelik talebine ilişkin temyiz itirazlarının incelenmesinde; Dosya kapsamından davacı kısıtlının davalı banka ile yapılan 04.07.2007 tarihli bireysel kredi sözleşmesini kefil sıfatı ile imzaladığı, davalı bankanın da bu kredi sözleşmesi kapsamında Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyası üzerinden dava dışı asıl borçlu ve davacı aleyhine ilamsız icra takibi başlattığı anlaşılmaktadır. Dava ve sözleşme tarihi itibariyle yürürlükte olan 4077 sayılı Tüketicinin Korunması Hakkındaki Yasanın 10. maddesinin 3. fıkrası “Tüketici kredisinin teminatı olarak şahsi teminat verildiği hallerde, kredi veren asıl borçluya başvurmadan, kefilden borcun ifasını isteyemez.” düzenlemesini getirmiştir. Yasanın bu hükmü emredici nitelikte olup adi yada müteselsil kefil ayrımı yapılmamıştır. Emredici hükümlerin mahkemece resen dikkate alınması zorunludur. Bu yasal düzenleme doğrultusunda alacaklı, asıl borçlu aleyhine icra takibi yapıp, takip semeresiz kalmadıkça kefillerden borcun ifasını isteyemez. Buna göre, somut olayda davalı bankanın önce asıl borçluya başvurduğu ve asıl borçlu aleyhine başlatılan takibin semeresiz kaldığı, bunun üzerine davacı kefil hakkında takip başlatıldığı ispatlanamadığı dikkate alındığında davalı bankanın davacı kefilden alacağını talep etme hakkı henüz doğmamıştır. O halde mahkemece; davalı bankanın davacının kefil olduğu 04.07.2007 tarihli kredi sözleşmesine dayanarak başlattığı Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyası yönünden, davalı bankanın davacı kefile karşı takip başlatmadan önce asıl borçluya karşı takip başlattığı ve bu takibin semeresiz kaldığını ispatlayamadığı gerekçesiyle davacının Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyasında borçlu olmadığının tespitine karar verilmesi gerekirken, davacının davalı banka ile yapılan sözleşmeler itibariyle fiil ehliyetine haiz olmayan kısıtlının icra takibinden kaynaklı sorumluluğunun olmayacağı yönündeki yanılgılı gerekçe ile, davacının Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyasında borçlu olmadığının tespitine karar verilmesi doğru görülmemiştir. Ancak sonucu itibariyle karar doğru olduğundan, davacının Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyası yönünden borçlu olmadığının tespitine ilişkin talebiyle sınırlı olarak hükmün, 6100 sayılı HMK’nın geçici 3. maddesi uyarınca uygulanmasına devam olunan mülga 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun 436/son maddesi uyarınca gerekçesinin düzeltilerek onanmasına karar verilmesi gerekmiştir. SONUÇ: Yukarıda birinci bentte açıklanan nedenlerle hükmün HUMK.nun 428. maddesi gereğince temyiz eden davalı yararına BOZULMASINA, ikinci bentte açıklanan nedenlerle davacının Aliağa İcra Müdürlüğü’nün 2008/1885 Esas sayılı dosyasında borçlu olmadığının tespiti yönünden talebine ilişkin hüküm gerekçesi değiştirilerek ve düzeltilerek, hükmün değiştirilen gerekçe ve düzeltilmiş bu şekli ile ONANMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 6100 sayılı HMK’nun geçici madde 3 atfıyla 1086 sayılı HUMK’nın 440. maddesi gereğince kararın tebliğinden itibaren 15 günlük süre içerisinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 25/03/2021 tarihinde oy birliği ile karar verildi.
4. Ceza Dairesi 2019/2483 E. , 2021/23976 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇLAR : Tehdit, genel güvenliğin kasten tehlikeye sokulması, 6136 Sayılı Kanuna muhalefet HÜKÜMLER : Mahkumiyet KARAR Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü: Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi. Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede; başkaca nedenler yerinde görülmemiştir. Ancak, 1- Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun Dairemizce de benimsenen 06.07.2010 tarih ve 8-51/162 sayılı kararında belirtildiği üzere; sanığın, mağdur … ile tartışması sırasında silahla havaya ateş etmesi ve müştekinin iş yerine kaçtıktan sonra dışarıda yine silahla havaya ateş etmesi şeklinde gerçekleşen eyleminin, hukuki anlamda tek fiil olduğu ve tek fiil ile hem silahlı tehdit hem de genel güvenliği kasten tehlikeye sokma suçlarının oluştuğu gözetilerek, TCK’nın 44. maddesi gereğince daha ağır cezayı gerektiren TCK’nın 106/2-a maddesinde tanımlanan silahlı tehdit suçundan cezalandırılması ile yetinilmesi yerine, aynı Kanunun 170/1-c maddesinde tanımlanan suçtan da mahkumiyet hükmü kurulması, 2- Genel güvenliğin kasten tehlikeye sokulması ve 6136 sayılı Kanuna muhalefet suçlarından kurulan hükümlere ilişkin olarak, sanık müdafisinin 10/06/2015 tarihli duruşmadaki lehe hükümlerin uygulanması talebinin,TCK’nın 50. maddesindeki hapis cezasının seçenek yaptırımlara çevrilmesini de kapsadığı gözetilerek, CMK’nın 230/1-d maddesi uyarınca, bu hususta kanuni dayanakları da gösterilerek olumlu veya olumsuz bir karar verilmemesi, Kanuna aykırı ve sanık … müdafisinin temyiz nedenleri yerinde görüldüğünden, tebliğnameye kısmen uygun olarak HÜKÜMLERİN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 12/10/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
18. Ceza Dairesi 2016/440 E. , 2018/1210 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Hakaret HÜKÜM : Mahkumiyet KARAR Yerel Mahkemece bozma üzerine verilen hüküm temyiz edilmekle, başvurununu süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü: Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi. Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede başkaca nedenler yerinde görülmemiştir. Ancak; Hakaret fiilinin cezalandırılmasıyla korunan hukuki değer, kişilerin onur, şeref ve saygınlığı olup, bu suçun oluşabilmesi için, davranışın kişiyi küçük düşürmeye matuf olarak gerçekleşmesi gerekmektedir, bir hareketin tahkir edici olup olmadığı bazı durumlarda nispi olup, zamana, yere ve duruma göre değişebilmektedir.Kişilere yönelik her türlü ağır eleştiri veya rahatsız edici sözlerin hakaret suçu bağlamında değerlendirilmemesi, sözlerin açıkça, onur, şeref ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil veya olgu isnadını veya sövmek fiilini oluşturması gerekmektedir. Somut olayda, sanığın müşteki polis memurlarına söylediği kabul edilen “hükümete para mı lazım oldu” şeklindeki ağır eleştiri ve kaba hitap tarzı niteliğindeki sözlerin, müştekilerin onur, şeref ve saygınlığını rencide edici boyutta olmaması nedeniyle hakaret suçunun unsurlarının oluşmadığı gözetilmeden, Kanuna uygun olmayan gerekçeyle mahkumiyet hükmü kurulması, Kanuna aykırı ve sanık …’ın temyiz nedenleri ile tebliğnamedeki düşünce yerinde görüldüğünden HÜKMÜN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 06/02/2018 tarihinde oy birliğiyle karar verilmiştir. 18. Ceza Dairesi 2015/3536 E. , 2015/4411 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Hakaret HÜKÜM : Mahkumiyet Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü: Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi. Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede başkaca nedenler yerinde görülmemiştir. Ancak : 1- Hakaret fiilinin cezalandırılmasıyla korunan hukuki değer, kişilerin onur, şeref ve saygınlığı olup, bu suçun oluşabilmesi için, davranışın kişiyi küçük düşürmeye matuf olarak gerçekleşmesi gerekmektedir, bir hareketin tahkir edici olup olmadığı bazı durumlarda nispi olup, zamana, yere ve duruma göre değişebilmektedir. Kamu görevlileri veya sivil vatandaşa yönelik her türlü ağır eleştiri veya rahatsız edici sözlerin hakaret suçu bağlamında değerlendirilmemesi, sözlerin açıkça, onur, şeref ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil veya olgu isnadını veya sövmek fiilini oluşturması gerekmektedir. Sanığın, kırmızı ışık ihlali nedeniyle kendisine idari para cezası uygulayan müşteki polis memurlarına söylediği ve mahkemece hakaret kabul edilen “hükümete para mı lazım oldu” şeklinde, ağır eleştiri niteliğindeki sözlerin, müşteki polislerin onur, şeref ve saygınlığını rencide edici boyutta olmaması nedeniyle hakaret suçunun unsurlarının oluşmadığı gözetilmeden, mahkumiyet kararı verilmesi, 2- Kabule göre de; a) TCK’da hapis cezası ile adli para cezasının seçenekli yaptırım olarak öngörüldüğü hallerde öncelikle hapis ya da adli para cezasının neden seçildiği kanuni ve yeterli gerekçe gösterilerek açıklanmalı, daha sonra da alt ve üst sınırlar arasında kanuni ve yeterli gerekçe gösterilerek temel ceza belirlenmeli, TCK’nın 3. maddesinde yer alan “suç işleyen kişi hakkında işlenen fiilin ağırlığıyla orantılı ceza ve güvenlik tedbirine hükmolunur” ilkesi de gözetilmelidir. Her ne kadar TCK’nın 125/3. maddesinde hapis cezasının alt sınırının 1 yıldan az olamayacağı düzenlenmiş ise de, bu düzenlemenin temel cezanın adli para cezası olarak seçilmesine engel olmayacağı gözönünde bulundurulmadan ve yeterli gerekçe gösterilmeden daha önce sabıkası bulunmayan sanık hakkında temel ceza olarak hapis cezası tercih edilmesi, b) CMK’nın 231/6. maddesi uyarınca, adli sicil kaydı bulunmayan ve yeniden suç işlemeyeceği kanaatiyle verilen hapis cezası ertelenen sanığın, kişilik özellikleri ile duruşmadaki tutum ve davranışları gözönünde bulundurularak, yeniden suç işleyip işlemeyeceği konusunda bir değerlendirme yapılması gerektiği gözetilmeden, “sosyal ve ekonomik durumu ile savunma ve davranışlarından hükmün açıklanmasının geri bırakılması halinde cezanın caydırıcı olmayacağı” biçimindeki kanuni olmayan gerekçeyle hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına yer olmadığına karar verilmesi, Kanuna aykırı ve sanık …’ın temyiz nedenleri ile tebliğnamedeki düşünce yerinde görüldüğünden HÜKMÜN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 08/07/2015 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
6. Ceza Dairesi 2021/876 E. , 2021/16786 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Nitelikli hırsızlık HÜKÜM : Mahkumiyet Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü: Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; suçun sanık tarafından işlendiğini kabulde usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz itirazları da yerinde görülmemiştir. Ancak; Oluş ve dosya içeriğine göre; sanığın, müştekinin park halindeki kapıları kilitli aracını açıp düz kontak yaparak çalmaya teşebbüs şeklindeki eyleminin suç tarihinde yürürlükte bulunan TCK’nın 142/2-h maddesine uyduğu gözetilmeyerek, aynı Kanun’un 142/1-e maddesi ile hüküm kurulması, Bozmayı gerektirmiş, sanık …’in temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenlerle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi aracılığı ile 1412 sayılı CMUK’un 326/son maddesi uyarınca sonuç ceza miktarı bakımından sanığın kazanılmış hakkının korunmasına, 02.11.2021 gününde oy birliğiyle karar verildi.
6. Ceza Dairesi 2021/2336 E. , 2021/16750 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Çocuk Mahkemesi SUÇ : Hırsızlık HÜKÜM : Mahkumiyet Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü: Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara gerekçeye ve hakimin takdirine göre suçun suça sürüklenen çocuk tarafından işlendiğini kabulde usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir. Ancak; A……k tarafından sipariş teslim edilmek üzere kullanılan ve suç tarihinde iş yeri önüne direksiyon kilidini kilitleyerek park ettiği müştekiye ait elektrikli bisikletin çalınması şeklindeki eylemin 5237 sayılı TCK’nın 142/1-e maddesi uyarınca hüküm kurulması gerektiği gözetilmeyerek suça sürüklenen çocuk hakkında aynı Yasanın 14/1 maddesinin uygulanması suretiyle eksik ceza tayini, Bozmayı gerektirmiş, suça sürüklenen çocuk müdafiinin temyiz itirazı bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenlerle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA, ceza süresi bakımından 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesinin yollamasıyla 1412 sayılı CMUK’un 326/son maddesi uyarınca suça sürüklenen çocuğun kazanılmış hakkının gözetilmesine, 02.11.2021 tarihinde oy birliği ile karar verildi.
6. Ceza Dairesi 2021/2342 E. , 2021/16748 K. “İçtihat Metni” İNCELENEN KARARIN; MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Konut dokunulmazlığını ihlal etme HÜKÜM : Düşme Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü: Suç tarihi itibariyle yürürlükte bulunan 5237 sayılı TCK’nın 142/4. maddesi uyarınca; hırsızlık suçunun işlenmesi amacı ile konut dokunulmazlığını ihlal suçunun işlenmesi halinde bu suçun kovuşturulmasının şikayete bağlı olmadığı gözetilmeksizin atılı suça ilişkin sanık hakkında şikayet yokluğu sebebiyle düşme kararı verilmesi, Bozmayı gerektirmiş, o yer Cumhuriyet Savcısının temyiz itirazı bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, 02.11.2021 tarihinde oy birliği ile karar verildi.
22. Hukuk Dairesi 2017/21400 E. , 2019/6668 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :İş Mahkemesi DAVA TÜRÜ : ALACAK Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü: Y A R G I T A Y K A R A R I Davacı İsteminin Özeti: Davacı vekili dava dava dilekçesinde özetle; müvekkili davacının davalı işyerinde kalite kontrol sorumlusu sıfatı ile 26.12.2011-16.10.2014 tarihleri arasında çalıştığını, hizmet sözleşmesinin haksız ve bildirimsiz olarak feshedildiğini, ancak tazminat alacaklarının ödenmediğini belirterek, kıdem tazminatı ve ihbar tazminatı alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir. Davalı Cevabının Özeti: Davalı vekili cevap dilekçesinde özetle, davacının müvekkili şirket nezdinde 18.02.2012 tarihinde çalışmaya başladığını, kendisine görevi gereği tahsis edilen bilgisayarı farklı ve şahsi amaçlarla kullandığını, mesai saatleri içerisinde işi ilgili olmayan web ve sosyal paylaşım sitelerine girdiğini,on-line olarak bahis oyunları oynadığını ve bu nedenle hizmet sözleşmesinin, 4857 sayılı İş Kanunu’nun 25/2-e bendi uyarınca “işverenin güvenini kötüye kullandığı” gerekçesi ile haklı olarak feshedildiğini beyanla davanın reddi gerektiğini savunmuştur. Mahkeme Kararının Özeti: Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının iş sözleşmesinin geçerli neden ile feshedildiği anlaşıldığından kıdem tazminatı ve ihbar tazminatına hak kazandığı gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir. Temyiz: Kararı davalı vekili temyiz etmiştir. Gerekçe: 1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir. 2-4857 sayılı İş Kanunu’nun 18. maddesi işverene, işçinin davranışlarından ve yeterliliğinden kaynaklanan nedenlerle iş sözleşmesini feshetme yetkisi vermiştir. İşçinin davranışlarından kaynaklanan fesihte takip edilen amaç, işçinin daha önce işlediği iş sözleşmesine aykırı davranışları cezalandırmak veya yaptırıma bağlamak değil; onun sözleşmesel yükümlülükleri ihlale devam etmesi, tekrarlaması rizikosundan kaçınmaktır. İşçinin davranışları nedeniyle iş sözleşmesinin feshedilebilmesi için, işçinin iş sözleşmesine aykırı, sözleşmeyi ihlal eden bir davranışının varlığı gerekir. İşçinin kusurlu davranışı ile sözleşmeye aykırı davranmış ve bunun sonucunda iş ilişkisi olumsuz bir şekilde etkilenmişse işçinin davranışından kaynaklanan geçerli bir fesih söz konusu olur. Buna karşılık, işçinin kusur ve ihmaline dayanmayan sözleşmeye aykırı davranışlarından dolayı işçiye bir sorumluluk yüklenemeyeceğinden işçinin davranışlarından kaynaklanan geçerli fesih nedeninden de bahsedilemez. İşçinin davranışlarından ve yeterliliğinden kaynaklanan nedenler, aynı yasanın 25. maddesinde belirtilen nedenler yanında, bu nitelikte olmamakla birlikte, işyerlerinde işin görülmesini önemli ölçüde olumsuz etkileyen nedenlerdir. İşçinin davranışlarından veya yetersizliğinden kaynaklanan nedenlerde, iş ilişkisinin sürdürülmesinin işveren açısından önemli ve makul ölçüler içinde beklenemeyeceği durumlarda, feshin geçerli nedenlere dayandığını kabul etmek gerekecektir. İşçinin davranışlarına dayanan fesih, herşeyden önce, iş sözleşmesinin işçi tarafından ihlal edilmesini şart koşmaktadır. Bu itibarla, önce işçiye somut olarak hangi sözleşmesel yükümlülüğün yüklendiği belirlenmeli, daha sonra işçinin, hangi davranışı ile somut sözleşme yükümlülüğünü ihlal ettiğinin eksiksiz olarak tespit edilmesi gerekir. Şüphesiz, işçinin iş sözleşmesini ihlalinin işverene derhal feshetme hakkını verecek ağırlıkta olup olmadığı da bu bağlamda incelenmelidir. Daha sonra ise, işçinin isteseydi yükümlülüğünü somut olarak ihlal etmekten kaçınabilip kaçınamayacağının belirlenmesi gerekir. İşçinin somut olarak tespit edilmiş sözleşme ihlali nedeniyle işverenin işletmesel menfaatlerinin zarar görmüş olması da şarttır. İşçinin yükümlülüklerinin kapsamı bireysel ve toplu iş sözleşmesi ile yasal düzenlemelerde belirlenmiştir. İşçinin kusurlu olarak (kasden veya ihmalle) sebebiyet verdiği sözleşme ihlalleri, sözleşmenin feshi açısından önem kazanır. Geçerli fesih sebebinden bahsedilebilmesi için, işçinin sözleşmesel yükümlülüklerini mutlaka kasıtlı ihlal etmesi şart değildir. Göstermesi gereken özen yükümlülüğünün ihlal edilerek ihmali davranış ile ihlali de yeterlidir. Buna karşılık, işçinin kusuruna dayanmayan davranışları, kural olarak işverene işçinin davranışlarına dayanarak sözleşmeyi feshetme hakkı vermez. Kusurun derecesi, iş sözleşmesinin feshinden sonra iş ilişkisinin arzedebileceği olumsuzluklara ilişkin yapılan tahminî teşhislerde ve menfaatlerin tartılıp dengelenmesinde rol oynayacaktır. İşçinin iş sözleşmesini ihlal edip etmediğinin tespitinde, sadece asli edim yükümlülükleri değil; kanundan veya dürüstlük kuralından doğan yan edim yükümlülükleri ile yan yükümlerin de dikkate alınması gerekir. Sadakat yükümü, sözleşmenin taraflarına sözleşme ilişkisinden doğan borçların ifasında, karşı tarafın şahsına, mülkiyetine ve hukuken korunan diğer varlıklarına zarar vermeme, keza sözleşme ilişkisinin kapsamı dışında sözleşme ile güdülen amacı tehlikeye sokacak özellikle karşılıklı duyulan güveni sarsacak her türlü davranıştan kaçınma yükümlülüğünü yüklemektedir. İşçinin iş sözleşmesinden doğan yükümlülüklerini kusurlu olarak ihlal ettiğini işveren ispat etmekle yükümlüdür. Yan yükümlere itaat borcu, günümüzde dürüstlük kuralından çıkarılmaktadır. Buna göre, iş görme edimi dürüstlük kuralının gerektirdiği şekilde ifa edilmelidir. İşçinin davranışlarından kaynaklanan fesih sebebi, işçinin kusurlu bir davranışını şart koşar. Somut olayda, davacının davalı işyerinde kalite kontrol uzmanı olarak çalıştığı, kendisine görevi gereği tahsis edilen bilgisayarı üzerinden yaptığı iş ile ilgisi olamayan web ve sosyal paylaşım sitelerine girdiği, işverenin tüm uyarılarına rağmen bu tutumunu devam ettirdiği ve hatta bu nedenle işveren tarafından uygunsuz web sitelerine erişimin engellenmesi yönünde tasarrufta bulunulduğu ileri sürülmektedir. Davacı konuyla ilgili savunmasında olayı kabul etmiş ancak sadece mola saatlerinde bilgisayarı şahsi işleri ile ilgili olarak kullandığını belirtmiştir. Davacının mesai saatleri içerisinde bilgisayarı şahsi işleri için kullanması ve görevi gereği yaptığı işle ilgisi olmayan web ve sosyal paylaşım sitelerine girmesi “doğruluk” ve “bağlılığa” aykırı olmakla, işverenin güvenini kötüye kullanmak mahiyetindedir. Mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının internet üzerinden bir takım web sitelerine girdiği tespit edilmiş ancak bunun hangi saat aralıklarında olduğu veya işverenin erişimini engellediğini belirttiği siteler olup olmadığı yeterince açıklığa kavuşturulmamış ve belirlenmemiştir. Bu nedenle, davacıya tahsis edilen bilgisayarda, konusunda uzman bilirkişi aracılığı ile yeniden inceleme yaptırılarak uyuşmazlık konusu döneme ilişkin olarak, çalışma saatleri içerisinde iş ile ilgili hususlar dışında internet kullanımının gerçekleştirilip gerçekleştirilmediği, işveren tarafından iddia olunduğu gibi erişimi engellenen uygunsuz sitelere davacının kullanımındaki bilgisayarla bağlantı yapılıp yapılmadığı hususunda rapor aldırılması ve dosyadaki tüm deliller birlikte değerlendirilip sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken eksik araştırma ve inceleme ile yazılı şekilde karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir. Sonuç: Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 26.03.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
12. Ceza Dairesi 2020/1132 E. , 2021/6384 K. “İçtihat Metni” Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi Suç : Taksirle öldürme Hüküm : Sanıklar hakkında; TCK’nın 85/1, 62/1, 50/1-a, 52/2-4. maddeleri gereğince mahkumiyet Taksirle öldürme suçundan sanıkların mahkumiyetine ilişkin hükümler, sanıklar müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü: Olay tarihinde, … İnşaat San. Tic. Ltd. Şti’nin yüklenici firma olarak üstlendiği “… Ana İsale Hattı” projesi kapsamında, meskun mahal içinde ilköğretim okulunun yanında yer alan dere içerisine boru döşemek için 19 metre uzunluğunda, 6 metre genişliğinde kepçe ile yapılan kazı sonrası oluşan çukura, 5 yaşındaki …’in kayıp düşmesi ve suda boğulmaya bağlı mekanik asfiksi ve sonrasında gelişen komplikasyonlar sonucu ölmesi şeklinde gelişen olayda, 03.11.2013 tarihli “Olay Yeri İnceleme ve Tespit” tutanağında, kazı yapılan ve pis su birikintisinin oluştuğu alanda uyarıcı levha, şerit ve güvenlik önlemlerinin bulunmadığının tespit edildiği anlaşılmakla, anılan şirketin sahibi olup yetkili kişi konumunda bulunan sanık …’ın olayın meydana geldiği inşaat alanında iş sağlığı ve güvenliği ile ilgili denetim ve tedbirlerin alınmasının sağlanması için alanında uzman iş sağlığı ve güvenliği uzmanı atamayarak, yine anılan şirkette şantiye şefi olan ve fiilen şantiyede görev yapan inşaat mühendisi sanık …’in, inşaat alanında alması gerekli tedbir ve önlemleri almayarak bir kişinin ölümüne asli kusurlu hareketleri ile neden oldukları olayda, Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanıklar müdafinin, kusura, cezanın üst hadden tayin edildiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddi ile hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 29.09.2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
11. Hukuk Dairesi 2019/773 E. , 2019/2100 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ : … 1.FİKRÎ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ TÜRK MİLLETİ ADINA Taraflar arasında görülen davada … 1.Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince bozmaya uyularak verilen 04/04/2017 tarih ve 2016/107-2017/100 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesinin davalı vekili ve katılma yoluyla davacı vekili tarafından istenildiği ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, bazı noksanlıkların ikmali için mahalline gönderilen dosyanın eksikliklerin giderilmesinden sonra gönderildiği anlaşılmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü: Davacı vekili, davacı şirketin otomotiv sektöründe faaliyet gösterdiğini, ilk defa 1989 yılında tescil edilen ve devamında 2007 ‘ye kadar değişik tarihlerde davacı adına tescilli “LEXUS” markaları bulunduğunu, markanın Türkiye dahil dünyanın pek çok ülkesinde tescilli olduğunu, davalı adına 195959 numara ile 9, 16, 28. sınıftaki mallar için tescilli ”LEXUS” markasının davacı adına tescilli tanınmış “LEXUS” markasının itibarından haksız kazanç sağlanmasına neden olduğunu ve ayırtedici karakterine zarar verdiğini ileri sürerek 556 sayılı KHK’nın 7/1-b , 8/1-b , 9, 14, 35, 42 ve Paris Sözleşmesinin 1. mükerrer 6. maddesi uyarınca ve ayrıca kullanmamadan dolayı davalı adına tescilli markanın hükümsüzlüğüne karar verilmesini, davalının tescilli markasının tescil kapsamı dışında kalan mallar üzerinde kullanılmasının davacıya ait marka hakkına tecavüz ve haksız rekabet teşkil ettiğinin tespitine, davalının eylemlerinin durdurulması ve önlenmesine karar verilmesini istemiştir. Davalı vekili, davacının teminat yatırması gerektiğini, davanın zamanaşımına uğradığını, tescil kapsamı dışında kullanımın söz konusu olmadığını, iddiaların haksız olduğunu, davacı markasının tanınmışlık düzeyinin yüksek olmadığını, davacının kötüniyet olgusunu ispat edemediğini, davalı markasının tanınmış olduğunu savunarak davanın reddini istemiştir. Bozmaya uyulmakla yapılan yargılamada mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre, davacı markasının tanınmış marka olduğu, davalının davacıya ait tanınmış markanın itibarından haksız kazanç sağlamasına ve davacıya ait “LEXUS” markasının ayırt edici karakterine zarar vermesine neden olduğu gerekçesiyle davalı adına tescilli 95959 nolu ”LEXUS” ibareli markanın tescilli olduğu tüm sınıflar bakımından hükümsüzlüğüne, kullanmama nedeniyle hükümsüzlük talebi hakkında Anayasa Mahkemesinin iptal kararı dikkate alınarak esas hakkında bir karar verilmesine yer olmadığına, “parti ve disco ışığı, flaşör, gece lambası, kamp feneri, spot fener, ışıldak, çalışma lambası, spot fener lambası, el feneri” emtilarında tescili almadığı halde ve davacının tescili kapsamında bulunan emtia sınıfında davalının ticari olarak faaliyette bulunduğu anlaşıldığından bu ürünler yönünden marka hakkına tecavüz ve haksız rekabet oluşturduğunun tespitine, kullanımın durdurulmasına ve önlenmesine karar verilmiştir. Kararı, davalı vekili ve katılma yoluyla davacı vekili temyiz etmiştir. 1- Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davacı vekilinin bütün temyiz itirazları, davalının ise aşağıdaki bentler dışındaki sair temyiz itirazları yerinde değildir. 2- Dava, markanın hükümsüzlüğü ile marka hakkına tecavüzün tespiti ve önlenmesine ilişkindir. Her ne kadar yerel mahkemece davalı markasının hükümsüzlüğüne karar verilmiş ise de, olaya uygulanacak 556 sayılı KHK 41/a maddesi uyarınca marka hükümsüzlük davası 5 yıllık hak düşürücü süreye tabidir. Kötü niyetle tescil edilen markalar yönünden ise hükümsüzlük davası açma hakkı hak düşürücü süreye bağlı değildir. Ancak bu halde, dava açan kişinin de kötüniyetli olmaması ve aynı zamanda karşı tarafın kötüniyetini ispat etmesi gerekir. Tek başına tanınmış bir markanın aynı/benzer tescil edilmiş olması markanın kötüniyetli tescil edildiği anlamına gelmez. Böyle bir ihtimalde 556 sayılı KHK 8/4 maddesi koşulları dikkate alınarak hükümsüzlük talebinin incelenmesi gerekir. Bu kapsamda, davalının 98/3491 sayılı “LEXUS” ibareli ve 20.03.1998 başvuru konusu yaptığı markasını kullanılıyor olması da dikkate alındığında, başvuru tarihi itibariyle kötüniyetli olduğundan bahsedilmesi mümkün değildir. Yerel mahkemece aksi düşünce ile kötüniyetle tescil nedeniyle hükümsüzlük kararı verilmesi doğru olmamıştır. 3- Her ne kadar davalının “LEXUS” ibareli tescilli markası bulunmakta ise de, davalının ancak tescil kapsamındaki mal ve hizmetler yönünden kullanma hakkı bulunmaktadır. Bu durumda yerel mahkemece, öncelikle, davacının kullanımına konu “parti, disco ışığı, flaşör, gece laması, kamp feneri, spot fener, ışıldak, çalışma lambası, spot fener lambası, el feneri” malları yönünden aralarında marka uzmanı ile aydınlatma sektöründen bir bilirkişinin bulunduğu bilirkişi heyetinden rapor alınarak davacının üretim yaptığı malların tescil kapsamındaki mallardan olup olmadığının tespiti gerekir. Neticede, söz konusu malların, davalı markasındaki mallar olmadığının tespiti halinde, bu defa da söz konusu malları üretmenin davacı markasına tecavüz niteliğinde olup olmadığının 556 KHK 9. maddesi uyarınca tespiti gerekir. Şayet davalı tescilli markası kapsamında bu mallar bulunmadığı takdirde tanınmış marka korunmasından yararlanarak davacının marka hakkına tecavüz edip etmediğinin tespiti yapılmalıdır. Söz konusu tespit yapılırken ayrıca davalının “parti, disco ışığı, flaşör, gece laması, kamp feneri, spot fener, ışıldak, çalışma lambası, spot fener lambası, el feneri” mallarını hangi tarihten itibaren üretip pazarlamaya başladığının da tespit edilerek bu tarih itibariyle davacı taraf markasının Türkiye’deki ilgili sektörde tanınmış marka olup olmadığı tespit edilmeli ve davalının genişletilmiş tanınmış marka korumasından yararlanıp yararlanamayacağı değerlendirilmelidir. Ayrıca, davalının uzun süreli üretimi yönünden davacının sessiz kalma ile hak kaybına uğrayıp uğramayacağı da değerlendirilmesi gerekirken, eksik inceleme ile yazılı şekilde hüküm kurulması doğru olmamıştır. SONUÇ: Yukarıda (1) nolu bentte açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin bütün, davalı vekilinin ise sair temyiz itirazlarının reddine, (2) ve (3) nolu bentte açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin kabulü ile kararın davalı yararına BOZULMASINA, aşağıda yazılı bakiye 13,00 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 13/03/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
11. Hukuk Dairesi 2019/369 E. , 2019/7529 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ : ANKARA BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ TÜRK MİLLETİ ADINA Taraflar arasında görülen davada Ankara 4. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 30/10/2017 tarih ve 2014/523 E- 2017/408 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi’nce verilen 04/10/2018 tarih ve 2018/303 E- 2018/1014 K. sayılı kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, 6100 sayılı Kanun’un 369. maddesi gereğince miktar veya değer söz konusu olmaksızın duruşmalı olarak incelenmesi gereken dava ve işlerin dışında bulunduğundan duruşma isteğinin reddiyle dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü: Davacı vekili, müvekkili şirketin “SPECK” ibaresinin marka olarak tescili için TPMK’ya yaptığı başvurunun, davalının 155682 sayılı “SPECK” ibareli markasına dayalı itirazı üzerine reddedildiğini, müvekkili şirketin merkezinin Almanya’da bulunduğunu, 1909 yılından beri pompa ve pompalama araçları üreten köklü bir firma olduğunu, müvekkilinin markayı 1909 yılından beri kullanan, yaratan ve meşhur hale getiren, marka üzerindeki gerçek ve öncelikli hak sahibi olan şirket olduğunu, davalı şirketin dava konusu 155682 sayılı “SPECK” markasını, 7. sınıfta tescilli olduğu mallar için, 556 sayılı KHK’nın 14. maddesi uyarınca kullanması zorunluluğu bulunmasına rağmen, haklı bir neden olmaksızın, 5 yıl boyunca işlevine uygun, ciddi bir şekilde kullanmadığını, bu nedenle markanın iptalinin gerektiğini ileri sürerek, 155682 sayılı “SPECK” markasının tümüyle iptaline karar verilmesini talep ve dava etmiş, 19/10/2016 tarihli dilekçesi ile davayı kısmen ıslah ederek, dava konusu ibare üzerinde gerçek hak sahibinin müvekkili olduğunu, markalar arasında iltibas tehlikesinin bulunduğunu, davalının kötü niyetli olduğunu belirterek davalı markasının 556 sayılı KHK’nın 7/1-b, 8/1-b 8/3, 8/5, 35, 42/1-b maddeleri uyarınca da hükümsüzlüğüne karar verilmesini talep etmiştir. Davalı vekili, kullanmama nedeniyle hükümsüzlük davalarında zamanaşımı süresinin 5 yıl olduğunu, bu yönden davanın reddinin gerektiğini, davacının bu davayı açmakta hukuki yararının bulunmadığını, gerçek hak sahipliğinin bu davanın konusu olmadığını, müvekkilinin söz konusu ibare üzerinde hak sahibi olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir. İlk derece mahkemesince, iddia, savunma ve tüm dosya kapsamına göre, 556 sayılı KHK’nın 14. maddesinin Anayasa Mahkemesinin 14/12/2016 tarih ve 2016/148 Esas, 2016/189 Karar sayılı kararı ile iptal edildiğini, her ne kadar 10 Ocak 2017 tarihli Resmi Gazetede yayınlanarak yürürlüğe giren 6769 sayılı Kanun’un 9. maddesinde benzer düzenleme yapılmış ise de bu Kanun’un Anayasa Mahkemesi’nin iptal kararının Resmi Gazetede yayınlandığı 06 Ocak 2017 tarihinden 4 gün sonra yürürlüğe girdiği, kanunların geriye yürümezliği, davanın da açıldığı tarihteki şartlara göre karar verileceği genel kurallarından hareketle 6 Ocak 2017 tarihinden sonra hukuksal boşluk oluştuğundan davanın hukuki dayanağı kalmadığı, dolayısıyla kullanmama nedenine dayalı davanın reddinin gerektiği, hükümsüzlük davası yönünden ise dava konusu markanın 15.08.1995 tarihinde tescil edildiği, 556 sayılı KHK’nın 42. maddesine göre hükümsüzlük istemli davaların 5 yıllık hak düşürücü süre içinde açılabileceği, davacının ıslah talebinin bu tarihten yaklaşık 21 yıl sonra yapıldığı ve hak düşürücü sürenin dolduğu, her ne kadar aynı maddede kötüniyet halinde bu süre öngörülmemiş ise de davalı markasının davacı markasından önce tescil edilmesi ve kullanılması, ayrıca “şekil+SPECK” ibareli markanın Türkiye’deki tescilinin yanı sıra, davalı adına Almanya, Rusya, Belarus gibi ülkelerde de tescilli olması ile davalının kardeş şirketi olduğu anlaşılan Pumpenfabrik Hilpoltstein GmbH adına Almanya’da 1970 yılından beri tescilli bulunması karşısında davalının kötüniyetli olduğunun söylenemeyeceği gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir. Kararı, davacı vekili istinaf etmiştir. Bölge adliye mahkemesince tüm dosya kapsamına göre, mahkemenin kullanmama nedeniyle marka iptali davasının yasal dayanağının kalmadığı ve hükümsüzlük davasının reddine ilişkin kararında bir isabetsizlik olmadığı, davalının marka tescilinin kötü niyetli olduğu kabul edilse dahi marka tescilinden yaklaşık 21 yıl sonra işbu hükümsüzlük davasının açılmasının hakkın kötüye kullanılması niteliğinde bulunduğu, emsal kararlara göre marka tescilinin kötü niyetli olduğu hallerde dahi sessiz kalma yoluyla hak kaybına uğranmasının mümkün bulunduğu gerekçesiyle davacı vekilinin istinaf başvurusunun esas yönünden reddine karar verilmiştir. Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir. Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK’nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir. SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK’nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK’nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 8,50 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 26/11/2019 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.
7. Ceza Dairesi 2017/15035 E. , 2019/12083 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : 5607 sayılı Kanuna muhalefet HÜKÜM : Beraat Yerel mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun nitelik, ceza türü, süresi ve suç tarihine göre dosya okunduktan sonra Türk Milleti adına gereği görüşülüp düşünüldü; Dosya kapsamına göre sanığın çoğunluğu dijital kamera olmak üzere 485 adet muhtelif elektronik eşyayı yurt dışındaki “e-bay” isimli sanal mağazadan sipariş ederek ithal ettiği, biri dışında her bir eşya bedelinin 150 Euro’luk posta gümrük muafiyet sınırını geçmediğinden gümrük vergilerinden muaf olduğu ve gümrük vergisini ödemediği anlaşılmakla; Sanığın muafiyet kapsamında getirdiği eşyayı yurt içinde “www.gittigidiyor.com” isimli internet sitesi üzerinden satışa sunduğundan bahisle hakkında 5607 sayılı Kaununun 3/1. maddesi uyarınca cezalandırılması istemiyle açılan kamu davasında; 2009/15481 sayılı Bakanlar Kurulu Kararının 45. maddesinin değişiklik öncesi hali “Bir kişiye posta ya da hızlı kargo taşımacılığı yoluyla gelen, gümrük kıymeti gönderim başına toplam 150 Avro’yu geçmeyen ticari miktar ve mahiyette olmayan eşyaya muafiyet tanınır.” şeklinde düzenlenmiş olup 20.08.2011 tarihinde anılan maddenin birinci fıkrasının ” Türkiye gümrük bölgesindeki bir gerçek kişiye posta ya da hızlı kargo taşımacığı yoluyla gelen, bedeli gönderim başına toplam 75 Avro’yu geçmeyen eşyaya muafiyet tanınır”. şeklinde değiştirilmiş, aynı maddeye 08.04.2011 tarihinde eklenen ikinci fıkra ile ” Muafiyetin aynı kişi tarafından kullanılmasının süreklilik arz ettiğinin tespiti halinde muafiyetin kullanımına sınırlama getirilebilir.” şeklinde düzenleme getirilmiş olup yine anılan Bakanlar Kurulu kararının 107. maddesinin (1) ” Bu kasım kapsamında muaf olarak serbest dolaşıma sokulan her türlü eşya, Gümrük İdaresinden izin alınmaksızın muafiyetten faydalanamayan kişi, kurum ve kuruluşlara belli bir para karşılığı veya karşılıksız olarak ödünç verilemez, teminat olarak gösterilemez, kiralanamaz, devredilemez, satılamaz veya muafiyetin amacı dışında kullanılamaz” (2) “Bu kısım kapsamında belirtilen eşyanın muafiyet amacına uygun kullanılmak ve Gümrük İdaresinden izin almak kaydıyla muafiyet hakkında sahip başka bir kişi, kurum ve kuruluşa ödünç verilmesinde, kiralanmasında, devredilmesinde veya satılmasında gümrük vergileri aranmaz” (3) ” Muafen serbest dolaşıma sokulan eşyayı muafiyet koşullarını kaybeden veya başka amaçlarla kullanmayı talep eden kişi, kurum ve kuruluşların gümrük idaresinde bildirimde bulunması zorunludur. ‘4) birinci fıkra hükmü, a) 46, 48, 50, 53, 57 ve 80. maddede yer alan eşya için bir yıl, b) 10. maddede yer alan eşya için üç yıl olarak uygulanır. 80. maddedeki eşya için kiralamaya veya devredilmeye ilişkin sınırlamalarda bu hakkın kötüye kullanılma riskinin bulunması hallerinde bu süre müşteşarlıkça üç yıla kadar uzatılabilir”. şeklinde düzenlenmiş olup; sanığın yaklaşık bir yıl içinde muafiyet hakkını kullanarak, ticari kasıtla ve süreklilik arz eder şeklinde yurtdışından satın aldığı eşyayı gittigidiyor.com sitesi üzerinden üçüncü kişilere satmak suretiyle posta muafiyeti kapsamında ithal ettiği eşyayı ithalat amacı dışında ticari amaçla üçüncü şahıslara satmak suretiyle 5607 sayılı Yasanın 3/1. maddesinde düzenlenen kaçakçılık suçunu işlediği anlaşılmakla, sanığın mahkumiyeti yerine suç işleme kastı olmadığından bahisle yazılı şekilde beaatine karar verilmesi, Yasaya aykırı, katılan Gümrük İdaresi vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’nun 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 11/02/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
11. Hukuk Dairesi 2020/1705 E. , 2021/2444 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ Taraflar arasında görülen davada Ankara 2. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 02.11.2017 tarih ve 2016/421 E. – 2017/407 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi’nce verilen 28.02.2020 tarih ve 2018/2083 E. – 2020/301 K. sayılı kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü: Davacı vekili, müvekkilinin 14.07.2016 tarihinde “BİZ SİZE DÖNERİZ” ibareli, 9, 35, 38 ve 41.sınıftaki ürün ve hizmetleri içeren marka tescil başvurusunda bulunduğunu, 2016/58750 kod numarası verilen marka tescil başvurusunun Markalar Dairesi tarafından 556 sayılı KHK’nın 7/a maddesi uyarınca resen reddedildiğini, bunun üzerine müvekkilinin ret kararının kaldırılması istemiyle itirazda bulunduğunu, YİDK’nın 2016-M-10172 sayılı kararıyla işaretin anlamı ve oluşturduğu genel algı itibariyle ayırt edici olmadığı gerekçesiyle 556 sayılı KHK’nın 7. maddesinin a bendi hükmü uyarınca reddine karar verdiğini, işaretin ayırt edici olduğunu ve marka olabilme vasfının bulunduğunu ileri sürerek, YİDK’nın 2016-M-10172 sayılı kararının iptaline karar verilmesini talep etmiştir. Davalı … vekili, “BİZ SİZE DÖNERİZ” ibaresinin marka algısı yaratmayacak nitelikte bulunduğunu, işaretin başvuru kapsamındaki tüm mal ve hizmetler bakımından ayırt edici olmadığını savunarak davanın reddini istemiştir. Mahkemece tüm dosya kapsamına göre; dava konusu marka tescil başvurusunu oluşturan “BİZ SİZE DÖNERİZ” ibaresinin genel niteliği ve başvuru kapsamında yer alan 9, 35, 38 ve 41. sınıftaki ürün ve hizmet sınıfları dikkate alındığında, bu sloganın anlamının kamunun ilgili kesimince kolaylıkla anlaşılacağı, işaretin, önceden herhangi bir sebeple bir kişi veya kuruma yapılmış olan herhangi bir başvurunun muhatabına, ona sonradan dönülerek istem konusu hakkında olumlu veya olumsuz bir açıklamanın yapılacağı mesajını verdiği, bu çerçevede, “BİZ SİZE DÖNERİZ” ibareli sloganın, ortalama tüketicilerde, 9, 35, 38 ve 41. sınıftaki ürün ve hizmetler bakımından marka algısı yaratmayacağı, çünkü ortalama yararlanıcı kesimin bu işareti basit bir slogan olarak algılayacağı ve ona markasal bir anlam atfetmeyeceği, başvuru konusu işaretin bu haliyle, kamunun ilgili kesiminin anılan 9, 35, 38 ve 41. sınıftaki ürün ve hizmetlerle işaret arasında markasal bir bağlantı kurmasını sağlayacak bir ayırt edicilik içermediği gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiş, karara karşı davacı vekili istinaf kanun yoluna başvurmuştur. Bölge Adliye Mahkemesince yapılan istinaf incelemesinde; mahkemenin vakıa ve hukuki değerlendirmesinde usul ve esas yönünden yasaya aykırılık bulunmadığı, “BİZ SİZE DÖNERİZ” ibareli dava konusu başvurunun, 556 sayılı KHK’nın 7/1-a ve 5. maddeleri kapsamında ayırt ediciliğinin bulunmadığı, bir ibarenin 556 sayılı KHK’nın 5. ve 7/1-a maddesi kapsamında ayırt edici olup olmadığının hakimin hukuki bilgisi ile çözümlenmesinin mümkün olduğu, bu nedenle mahkemece bilirkişi raporuna itibar edilmemesinde bir isabetsizlik bulunmadığı anlaşılmakla, davacı vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir. Kararı, davacı vekili temyiz emtiştir. Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK’nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir. SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK’nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK’nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 4,90 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 15.03.2021 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.
11. Hukuk Dairesi 2020/5904 E. , 2021/3638 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ Taraflar arasında görülen davada Ankara 4. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 10.09.2018 tarih ve 2017/368 E. – 2018/322 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi’nce verilen 28.02.2020 tarih ve 2019/66 E. – 2020/285 K. sayılı kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü: Davacı vekili; müvekkilinin TAÇ ibareli pek çok tanınmış markası olduğunu, davalı şirket tarafından davacının tanınmış TAÇ ibareli markaları ile iltibas yaratacak ve davacı markasının tanınmışlığından faydalanacak şekilde 41. sınıfta 2016/69507 sayılı ve “şekil+TAÇLANDIR KENDİNİ” ibareli marka tescil başvurusunda bulunduğunu, davacı şirket tarafından yapılan itirazın nihai olarak TPMK YİDK kararı ile reddedildiğini, davalı şirketin marka başvurusunun tescili halinde davacının markalarının serisi olarak algılanacağını, taraf markaları arasında oluşacak olan iltibas ve davacı markalarının tanınmışlığı çerçevesinde dava konusu YİDK kararının yerinde olmadığını ileri sürerek TPMK YİDK’nın 07.08.2017 tarih ve 2017-M-6582 sayılı kararının iptali ile 2016/69507 sayılı marka başvurusunun tescil edilmiş olması halinde hükümsüzlüğüne karar verilmesini talep ve dava etmiştir. Davalı şirket vekili, dava konusu markanın slogan markası olduğunu, “taçlandırmak” ifadesinin mecazi anlam içerdiğini, “değer verip yükseltmek” anlamını haiz bulunduğu hususları dikkate alındığında taraf markaları arasında görsel, işitsel ve anlamsal benzerlik olmadığı ve iltibas tehlikesinin bulunmadığını, 556 sayılı KHK madde 8/4 koşullarının da somut olayda oluşmadığını savunarak davanın reddini istemiştir. Davalı … vekili, müvekkili Kurum kararının usul ve yasaya uygun bulunduğunu savunarak davanın reddini istemiştir. İlk derece mahkemesince, iddia, savunma ve dosya kapsamına göre; davalının “şekil+Taçlandır Kendini” ibareli başvurusu ile davacının “TAÇ” ibareli tescilli markaları arasında biçim, düzenleme ve tertip tarzı itibariyle görsel, sesçil ve anlamsal olarak ortalama tüketicileri iltibasa düşürecek derecede bir benzerlik bulunmadığı, taraf marka işaretleri benzemediğinden 556 sayılı KHK 8/1-b maddesi anlamında iltibasın oluşmayacağı, 556 sayılı KHK’nın 8/4 maddesindeki tanınmışlık iddiası açısından ise taraf marka işaretleri benzemediği gibi davalının marka başvurusunda davacı tarafın tanınmışlığından haksız yarar sağlayabileceği, itibarına zarar verebileceği veya ayırt edici karakterini zedeleyici sonuçlar doğurabileceği kanıtlanmadığı gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiştir. Karara karşı davacı vekili tarafından istinaf yoluna başvurulmuştur. Bölge Adliye Mahkemesi’nce; davalının 41. Sınıfta tescil edilmek istenilen “şekil+Taçlandır Kendini” ibareli başvurusu ile davacının “TAÇ” esas ibareli tescilli markaları arasında biçim, düzenleme ve tertip tarzı itibariyle görsel, sesçil ve anlamsal olarak tüketicileri iltibasa düşürecek derecede bir benzerlik bulunmadığı gerekçesiyle davacı vekilinin istinaf başvurusunun HMK’nın 353/1-b.1 maddesi gereğince esastan reddine karar verilmiştir. Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir. Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK’nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir. SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK’nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK’nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 4,90 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 14.04.2021 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.
1. Ceza Dairesi 2014/663 E. , 2015/2219 K. “İçtihat Metni” Tebliğname No : 12 – 2013/163062 MAHKEMESİ : Elbistan Ağır Ceza Mahkemesi TARİHİ VE NO : 19/03/2013, 2012/159 (E) ve 2013/54 (K) SUÇ : Bilinçli taksirle öldürme, 6136 sayılı Yasaya muhalefet, genel güvenliği kasten tehlikeye sokma 1) Sanık hakkında 6136 sayılı Yasaya aykırılık ve genel güvenliği tehlikeye düşürme suçlarından verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair kararlar, CMK’nun 231/12 maddesi uyarınca itiraza tabi olduklarından, inceleme dışı bırakılmıştır. 2) Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanık maktul Gazi’ye yönelik eyleminin sübutu kabul, takdire ilişen cezayı azaltıcı sebebin niteliği takdir kılınmış, savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş, incelenen dosyaya göre verilen hükümde bozma nedeni dışında isabetsizlik görülmemiş olduğundan, sanık müdafiinin sübuta, teşdiden ceza tayininin yersiz olduğuna yönelen ve yerinde görülmeyen diğer temyiz itirazlarının reddine, Ancak; Sanığın olay günü akrabasının köydeki düğününe katıldığı, gelin ve damadın araçtan inecekleri sırada, tabancasını çıkararak havaya doğru rastgele ateş etmeye başladığı, çevrede bulunan kişi ya da kişilerin de isabet alıp yaralanabileceğini ya da ölebileceğini öngörmesine rağmen, atışlarına devam ettiği, bir ara tabancanın tutukluk yapması nedeniyle tabancayı yere doğru vaziyette tutarak kurcalamaya başladığı, bu sırada, silahın ateş alması ile tam karşısındaki istikamette, kendisine yaklaşık 8-10 metre mesafedeki maktulü baş bölgesinden tek isabetle vurup öldürmesi eyleminde, Sanığın olası kastla hareket ettiği ve nüfus kaydına göre maktulün suç tarihinde 18 yaşından küçük olduğu anlaşılmakla, çocuğu olası kastla öldürme suçundan TCK.nun 82/1-e, 21/2 maddeleri uyarınca hüküm kurulması gerektiği gözetilmeden; suç vasfında yanılgıya düşülerek yazılı şekilde bilinçli taksirle insan öldürme suçundan hüküm kurulması; Bozmayı gerektirmiş olup sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün Üye , sanığın eyleminin, bilinçli taksirle insan öldürme suçunu oluşturduğu bu nedenle onanması gerektiği, yönündeki karşı oyu ile oyçokluğuyla, tebliğnamedeki düşünceye uygun olarak (BOZULMASINA), aleyhe temyiz bulunmadığından CMUK.nun 326/son maddesi uyarınca ceza miktarı itibariyle sanığın kazanılmış hakkının korunmasına, 13/04/2015 gününde karar verildi. KARŞI OY: Sanığın, amcasının oğlunun düğün merasiminde, gelinin indirilmesi sırasında, düğün merasiminde bulunan çok sayıda kişi ile birlikte havaya doğru ateş ettiği, silahının tutukluluk yapması üzerine silahını kurcalamaya başladığı, silahın mekanizması ile oynarken silahının ateş aldığı, amcasının oğlu ve aynı zamanda damadın kardeşi olan kişinin ölümüne neden olduğu olayda; Sanığın öngördüğü neticeyi kabullenmesinin söz konusu olmadığı gibi, silahıyla oynaması sırasında silahının ateş aldığı gözetildiğinde, olursa olsun demeside söz konusu olmadığı için, kalabalık düğün yerindeki bu davranışının bilinçli taksir olduğu kanaatinde olduğumdan, mahkemenin bilinçli taksirle öldürme suçundan verdiği kararın onanması düşüncesiyle, sayın çoğunluğun eylemin olası kastla öldürme olduğuna dair kararına katılmıyorum.
19. Ceza Dairesi 2021/4403 E. , 2021/7178 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Fikri ve Sınaî Haklar Ceza Mahkemesi SUÇ : Marka Hakkına Tecavüz HÜKÜM : Mahkumiyet Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya incelendi, gereği görüşülüp düşünüldü: Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi. Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede; başkaca nedenler yerinde görülmemiştir. Ancak; Suç ve karar tarihinde yürürlükte olan 556 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/A-1. maddesinde “Başkasına ait marka hakkına iktibas veya iltibas suretiyle tecavüz ederek mal veya hizmet üreten, satışa arz eden veya satan kişi bir yıldan üç yıla kadar hapis ve yirmibin güne kadar adli para cezası ile cezalandırılır.” şeklindeki düzenleme ile marka hakkına tecavüz suçunun cezai yaptırımı belirlenmiştir. Buna göre 556 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/A-1. maddesinde düzenlenen marka hakkına tecavüz suçunun oluşabilmesi için; 1- Başkasına ait marka hakkına iktibas veya iltibas suretiyle tecavüz ederek, 2-Mal veya hizmet üretmek, satışa arz etmek veya satmak fiillerinin gerçekleştirilmesi gerekmektedir. 556 sayılı sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin “Marka hakkına tecavüz sayılan fiiller” başlıklı 61/a maddesi ile atıf yapılan “Marka tescilinden doğan hakların kapsamı” başlıklı 9/2-e maddesinde “İşareti kullanan kişinin, işaretin kullanımına ilişkin hakkı veya meşru bir bağlantısı olmaması koşuluyla, işaretin aynı veya benzerinin internet ortamında ticari etki yaratacak biçimde, alan adı, yönlendirici kod, anahtar sözcük veya benzeri biçimlerde kullanılması” marka hakkı sahibi tarafından yasaklanabilir. Bu açıklamalar ışığında somut olay değerlendirildiğinde; Ulusoy Ticari Yatırımlar Holding A.Ş.’nin vekili aracılığıyla verdiği şikâyet dilekçesi ile Türk Patent Enstitüsü nezdinde 36, 39 ve 42. emtia sınıflarında adlarına tescil edilen Ulusoy+şekil markalarının Türkoğlu Evden Eve Nakliyat firmasının yetkilisi olan sanık tarafından www….com alan adlı internet sitesinde ve evden eve nakliyat hizmetlerinde kullanılmak suretiyle haksız rekabet ve marka hakkına tecavüz suçlarının işlendiğini belirtip, şikayete konu web sitesine ait ekran görüntülerini dosyaya ibraz ettiği olayla ilgili başlatılan soruşturma kapsamında alınan 07/03/2011 tarihli bilirkişi raporunda; 177661, 177662 ve 2000 03908 tescil numaralı Ulusoy+şekil markalarının Ulusoy Ticari Yatırımlar Holding A.Ş. adına tescilli olup, suç tarihinde koruma altında bulunduklarının, şikayet edilen www….com alan adlı internet sitesinin içerik incelemesi yapıldığında verilen her türlü bilgide Türkoğlu Evden Eve Nakliyat ibaresinin kullanılmakta olduğunun, filo fotoğraflarında görülen araçların kasa tentelerinde “Türkoğlu” adının dikkat çektiğinin, internet sitesinin domaini dışında katılan şirket ile irtibatlı başkaca bir bilgi bulunmadığının, ancak domain içinde yer alan “ulusoy” ibaresinin google türündeki arama motorlarında arama yapıldığında aslında katılan şirketle hiçbir bağı bulunmayan sanığa ait şirketin listelenmesine sebep olacağının ve bu şekilde domain içinde kullanımın tüketiciler nezdinde iltibasa yol açacağının belirtildiği, Sanığın kollukta ve Mahkemede; Türkoğlu Nakliyat isimli taşımacılık firmasının sahibi olduğunu, sadece domain adı olarak www….com ismini kullandıklarını ancak site içine girildiğinde Türkoğlu Evden Eve Taşımacılığa ait bilgi ve resimlerin göründüğünü, bu domaini kaybetmemek için kullandıklarını ve suç kastı ile hareket etmediğini savunduğu anlaşılmıştır. Dosya içerisinde mevcut bilgi ve belgelere göre, işaretin internet ortamında “sadece” alan adı olarak kullanılması, marka hakkına tecavüz suçunun seçimlik hareketleri arasında sayılmadığından, sanığın web sitesi içeriğinde katılan şirket adına tescilli “ulusoy” markasını kullanmayıp, www….com şeklindeki domain adresinde kullanmaktan ibaret eyleminin marka hakkına tecavüz suçunu oluşturmayıp, 6102 sayılı Türk Ticaret Kanununda düzenlenen haksız rekabet suçunu oluşturup oluşturmayacağı tartışılıp değerlendirilmeden suç vasfında yanılgaya düşülerek yazılı şekilde marka hakkına tecavüz suçundan dolayı hüküm kurulması, Kabule göre de; 1- Soruşturulması ve kovuşturulması şikayete bağlı olan (suç ve karar tarihinde yürürlükte bulunan) 556 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/A-1. maddesinde düzenlenen ve sanığın eylemine uyan suçun, CMK’nin 253 ve 254. maddeleri uyarınca uzlaşmaya tabi olması karşısında, anılan maddelerde öngörüldüğü biçimde yöntemine uygun olarak uzlaştırma prosedürünün uygulanması ve sonucuna göre sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerektiğinin gözetilmemesi, 2- 05/04/2016 tarihinde açıklanan hükümde, kendisini vekil ile temsil ettiren katılan lehine, karar tarihinde yürürlükte olan Avukatlık Asgari Ücret Tarifesi’ne göre; 25/10/2011 tarihli hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin kararla verilen maktu vekalet ücreti mahsup edilerek (2.600 TL – 1.650 TL= 950 TL) ek vekalet ücretine hükmedilmesi gerekirken, kurulan hükümde tekrar 1.650 TL’ye hükmedilmek suretiyle fazla vekalet ücreti tayini, Kanuna aykırı ve sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden HÜKMÜN 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 321. maddesi uyarınca tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın mahkemesine gönderilmesine, 24/06/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
3. Ceza Dairesi 2020/10833 E. , 2020/7606 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Kasten yaralama HÜKÜM : Beraat Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak; Gereği görüşülüp düşünüldü: Oluşa ve tüm dosya içeriğine göre, sanığın öğretmen olarak görev yaptığı okulda mağdurun öğrenci olduğu, ders sırasında gürültü yapılmasına sinirlenen sanığın projeksiyon cihazını açmakta kullanılan çubuk ile mağdurun avuç içine bir defa vurmak suretiyle kamu görevinin sağladığı nüfuzu kötüye kullanarak üzerine atılı silahla basit yaralama suçunu işlediği gözetilerek mahkumiyetine karar verilmesi gerekirken, hatalı değerlendirme sonucu, tedip hakkının kullanıldığından ve suçun unsurlarının oluşmadığından bahisle yasal olmayan gerekçeyle yazılı şekilde beraat kararı verilmesi, Bozmayı gerektirmiş, o yer Cumhuriyet savcısının temyiz sebepleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu nedenle 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca isteme aykırı olarak BOZULMASINA, 24.06.2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.
2. Ceza Dairesi 2014/37148 E. , 2017/6842 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Hırsızlık, konut dokunulmazlığını bozma HÜKÜM : Mahkumiyet Dosya incelenerek gereği düşünüldü; 1-Sanıklar hakkında; müştekilerin evinden 200 gr esrar çalmaları nedeniyle hırsızlık suçundan kamu davası açılmışsa da; esrar, eroin, kokain, hint keneviri gibi uyuşturucu maddeler Türk Medeni Kanununa göre mülkiyete konu mal olmadığı ve bu itibarla hırsızlık suçunun konusunu oluşturmayacağı gözetilmeden yazılı şekilde mahkumiyetlerine karar verilmesi, 2-Sanıkların aşamalarda değişmeyen savunmalarının aksine, yüklenen suçu işlediklerine ilişkin, müştekilerin ve aralarında husumet bulunan tanıkların soyut beyanı dışında mahkumiyetlerine yeterli, kesin inandırıcı ve hukuka uygun delil bulunmadığı gözetilmeden, üzerilerine atılı suçlardan beraatleri yerine yazılı şekilde mahkumiyetlerine karar verilmesi, 3-Kabule göre de; Sanıklar hakkında konut dokunulmazlığını bozma suçundan kurulan hükümde, 5237 sayılı TCK’nın 116/1. maddesi uyarınca belirlenen 6 ay hapis cezasının aynı Yasa’nın 119/1-c maddesi uyarınca 1 kat artırım yapıldığında 12 ay hapis cezası yerine 1 yıl hapis cezasına hükmedilmesi, Bozmayı gerektirmiş, sanıkların temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebepten dolayı istem gibi BOZULMASINA, 13.06.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
2. Ceza Dairesi 2014/37148 E. , 2017/6842 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi SUÇ : Hırsızlık, konut dokunulmazlığını bozma HÜKÜM : Mahkumiyet Dosya incelenerek gereği düşünüldü; 1-Sanıklar hakkında; müştekilerin evinden 200 gr esrar çalmaları nedeniyle hırsızlık suçundan kamu davası açılmışsa da; esrar, eroin, kokain, hint keneviri gibi uyuşturucu maddeler Türk Medeni Kanununa göre mülkiyete konu mal olmadığı ve bu itibarla hırsızlık suçunun konusunu oluşturmayacağı gözetilmeden yazılı şekilde mahkumiyetlerine karar verilmesi, 2-Sanıkların aşamalarda değişmeyen savunmalarının aksine, yüklenen suçu işlediklerine ilişkin, müştekilerin ve aralarında husumet bulunan tanıkların soyut beyanı dışında mahkumiyetlerine yeterli, kesin inandırıcı ve hukuka uygun delil bulunmadığı gözetilmeden, üzerilerine atılı suçlardan beraatleri yerine yazılı şekilde mahkumiyetlerine karar verilmesi, 3-Kabule göre de; Sanıklar hakkında konut dokunulmazlığını bozma suçundan kurulan hükümde, 5237 sayılı TCK’nın 116/1. maddesi uyarınca belirlenen 6 ay hapis cezasının aynı Yasa’nın 119/1-c maddesi uyarınca 1 kat artırım yapıldığında 12 ay hapis cezası yerine 1 yıl hapis cezasına hükmedilmesi, Bozmayı gerektirmiş, sanıkların temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebepten dolayı istem gibi BOZULMASINA, 13.06.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.