21. Hukuk Dairesi 2018/920 E. , 2019/886 K. “İçtihat Metni” MAHKEMESİ:İş Mahkemesi TÜRK MİLLETİ ADINA Davacı, iş kazası sonucu maluliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.Mahkeme bozmaya uyarak ilamında belirtildiği şekilde, isteğin reddine karar vermiştir.Hükmün davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okundu, işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar verildi. K A R A R Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı gerektirici nedenler ile temyiz kapsam ve nedenlerine göre davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazlarının reddine,Dava, 11/01/2012 tarihli zararlandırıcı sigorta olayı sonucu sürekli iş göremezliğe uğrayan sigortalının maddi ve manevi zararlarının giderilmesi istemine ilişkindir.Dosya kapsamından davacının iş kazası sonucu % 0 oranında sürekli iş göremezliğinin bulunduğu ve iş kazasının meydana gelişinde davacı sigortalının % 20, davalı işverenlerin % 80 oranında kusurlu oldukları anlaşılmaktadır.Mahkemece, davacının maluliyetinin bulunmaması nedeniyle maddi ve manevi tazminat isteminin reddine karar verilmiştir. 1-İş kazalarından kaynaklanan tazminat davaları nitelikçe Sosyal Güvenlik Kurumu tarafından karşılanmayan zararın giderilmesi istemine ilişkindir. Dosya kapsamından, mahkemece, davacı sigortalının dava konusu iş kazası nedeniyle bir süre çalışamadığı, davacının istirahatli kaldığı bu süreler bakımından ücret kaybının doğduğu hususu göz ardı edilerek neticeye varıldığı anlaşılmaktadır. Sigortalıya, iş kazası veya meslek hastalığı nedeniyle geçici iş göremez durumda bulunduğu sürece, Kurum tarafından 5510 sayılı Yasanın 18. maddesi uyarınca geçici iş göremezlik ödeneği ödenir. Bu ödenek iş kazalarında olay, meslek hastalığında da tedavinin başladığı tarihten itibaren çalışmaz durumda kaldığı (raporlu olduğu) sürece ödenir. Geçici iş göremezlik devresinde sigortalının çalışamadığı dönemde yoksun kaldığı gelir de iş kazası sonucu oluşan maddi zarar kapsamındadır. Raporlu olunan dönemde çalışamayan sigortalının bu dönemde yoksun kaldığı ücreti kadar bir zararının oluşacağı ve bu zararın da maddi zarar içerisinde kabul edilmesi gerektiği açıktır. Sigortalının zararlandırıcı olay nedeni ile tedavisinin devam ettiği ve çalışamadığı sürelerdeki maddi zararı bu dönemde % 100 iş gücü kaybına uğradığı kabulüne göre yapılmalıdır. Bilirkişi aracılığıyla maddi zararı tespit edilip SGK’ca sigortalıya ödenmesi gereken geçici iş göremezlik ödeneği var ise bunun rücuya tabi kısmının hesaplanan maddi zarardan düşülmesi ile elde edilecek sonuç kazalının geçici iş göremezlik dönemi de denilen istirahatli dönemdeki karşılanmamış zararını ortaya koyacaktır. Hal böyle olunca da Mahkemece sürekli iş göremezlik oranı %”0″ olan davacının istirahatli (raporlu) kaldığı dönem bakımından yoksun kaldığı ücret kaybının hesaplanmadan yazılı gerekçe ile maddi tazminat isteminin reddine karar verilmesi usul ve yasaya doğru olmamıştır.Yapılacak iş; davacının raporlu olduğu dönemde %100 oranında malul kaldığını değerlendirerek, bu dönemde çalışamaması nedeniyle yoksun kaldığı ücreti kadar bir zararının olduğunun kabulüne göre maddi zararını bilirkişiye hesaplattırmak ve tüm delilleri bir arada değerlendirip sonucuna göre karar vermekten ibarettir. 2-Öte yandan, gerek mülga B.K’nun 47 ve gerekse yürürlükteki 6098 sayılı T.B.K’nun 56. maddesinde hakimin bir kimsenin bedensel bütünlüğünün zedelenmesi durumunda, olayın özelliklerini göz önünde tutarak, zarar görene uygun bir miktar paranın manevi zarar adı ile ödenmesine karar verebileceği öngörülmüştür. Hakimin olayın özelliklerini göz önünde tutarak manevi zarar adı ile zarar görene verilmesine karar vereceği para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi, mamelek hukukuna ilişkin zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde, bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 26.06.1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı’nın gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.Hakimin bu takdir hakkını kullanırken, ülkenin ekonomik koşulları tarafların sosyal ve ekonomik durumları paranın satın alma gücü, tarafların kusur durumu olayın ağırlığı davacının sürekli iş göremezlik oranı, işçinin yaşı, olay tarihi gibi özellikleri göz önünde tutması, hükmedilecek tutarın manevi tatmin duygusu yanında caydırıcılık uyandıran oranda olması gerektiği de söz götürmez.Bu açıklamalar doğrultusunda somut olayda, % 0 oranında sürekli iş göremezliğe uğrayan davacının sürekli iş göremez duruma gelmese dahi, üzüntü ve elem duyacağı, ruh bütünlüğünün ihlali, sinir bozukluğunun da bedensel zarar kavramına dahil bulunduğu gözetilerek, tedavi gördüğü süre dikkate alınarak uygun bir miktar manevi tazminata karar verilmesi gerekirken, mahkemece manevi tazminat isteminin reddine karar verilmesi doğru olmamıştır.Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular nazara alınmaksızın yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir.O halde, davacının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır. SONUÇ:Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 12/02/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.
Daily Archives: 24/12/2021
9. Ceza Dairesi 2014/3234 E. , 2014/11554 K. “İçtihat Metni” Tebliğname No : 9 – 2013/168468 Mahkemesi : Turgutlu 2. Asliye Ceza Mahkemesi Tarihi : 12.03.2013 Numarası : 2012/73 – 2013/127 Suç : Suç uydurma Dosya incelenerek gereği düşünüldü: Yerinde görülmeyen diğer temyiz itirazlarının reddine, ancak; TCK’nın 271/1. maddesinde öngörülen hapis cezasının alt sınırının gösterilmemiş olması nedeniyle anılan Kanunun 49/1. maddesi hükmü karşısında hapis cezasının alt sınırının bir ay olduğu gözetilmeden mahkemece alt sınırdan ceza verileceği belirtilmesine rağmen temel cezanın 1 yıl olarak tayin edilmesi suretiyle hükümde çelişkiye düşülmesi, Kanuna aykırı, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün bu sebepten dolayı BOZULMASINA, 18.11.2014 tarihinde oybirliğiyle, bozma gerekçesinde oyçokluğuyla karar verildi. KARŞI OY: TCK’nın 271. maddesinde tanımlanan “suç uydurma” suçunun oluşabilmesi için failin, yetkili makamlara, işlenmemiş olan bir suçu, işlenmiş gibi ihbar etmesi; aynı Kanunun 270. maddesinde düzenlenen “suç üstlenme” suçunda ise failin, yetkili makamlara, gerçeğe aykırı olarak, bir suçu işlediğini veya suça katıldığını bildirmesi gerekir. Suç üstlenmede, üstlenilen suçun gerçekte hiç işlenmemiş veya başka bir kişi tarafından işlenmiş olmasının önemi yoktur. Madde gerekçesinde de “Kişi, gerçekte hiç işlenmemiş ……. olan bir suçu kendisinin işlediğinden bahisle, bildirimde bulunmuş olabilir.” denilerek bu husus vurgulanmıştır. Buna göre her iki suçun konusunu da “işlenmemiş bir suç” oluşturabilmektedir. Ancak iki suç arasındaki en önemli fark, suç uydurmada şüpheli olarak hiçbir isim bildirilmediği halde suç üstlenmede şüpheli olarak kişi kendi adını bildirmektedir. Kişinin, suçun şüphelisi olarak kendisi dışındaki yaşayan gerçek bir kişiyi bildirmesi durumunda ise iftira suçu oluşacaktır. Zaten suç üstlenme bir bakıma kişinin kendisine karşı iftirada bulunmasıdır. Somut olayda; sanık İ.. K.. olay günü saat 21.58 de M.. A.. adlı kişinin cep telefonundan 155 nolu polis ihbar hattını arayarak, uyuşturucu madde satan İ.. K.. adlı şahsın 30 yaşlarında olup, babasının adının Mehmet olduğunu, ikameti olan İstasyonaltı Mahallesi …Sokak numara de bulunduğunu, 10-15 dakika önce İzmir Kuruçay’dan Ahmet isimli şahıstan 7-8 kğ esrar getirdiğini bildirmiştir. Sanık aynı gün saat 22.19 da bu kez Ö.. D.. adlı kişinin cep telefonundan 155’i arayarak arkadaşı olan İdris’in evinin önünde beklediğini, ekibin gelmediğini, bu şahısların yakalanmasını istediğini, şahsın malı kaçıracağını belirterek ikinci bir ihbarda bulunmuştur. Arayan numaralardan M.. A.. ve Ö.. D.. adlı kişilere ulaşılmış, kendilerinin 155 polis ihbar hattını aramadıklarını, telefonlarını sanığın ödünç alarak kullandığını beyan etmeleri üzerine de sanık yakalanmıştır. Adı geçen kişiler hakkında kovuşturmaya yer olmadığına karar verilmiş, sanık ise alkolün etkisi ile bahsi geçen ihbarları yaptığını kabul etmiştir. Sanık 155 polis ihbar hattını arayarak, kendisini uyuşturucu madde ticareti yapan kişi olarak ihbar etmiştir. Kendi adını, soyadını, baba adını ve ikamet adresini doğru olarak bildirmiştir. Yukarıda da bahsedildiği gibi bir bakıma kendisine karşı iftirada bulunmuştur. Polise gerçekte işlenmemiş olan bir suçu bildirmiş, suçun şüphelisi olarak da kendisini göstermiştir. Bu nedenle eylem “suç üstlenme” suçunu oluşturmaktadır. Bu suç değişik saiklerle işlenebilmektedir. Örneğin sırf kış aylarını cezaevinde geçirmek için “uydurulmuş” bir suçun “üstlenildiğini” görmekteyiz. Bu durumda dahi kişi şüpheli olarak kendisini bildirdiği için “suç üstlenme” suçu oluşacaktır. Oysa “suç uydurma” suçunun oluşabilmesi için yetkili makamlara gerçek bir şüpheli isminin bildirilmemesi gerekir. Açıklanan nedenlerle, hükmün “sanığın eyleminin TCK’nın 270. maddesinde tanımlanan suç üstlenme suçunu oluşturacağı gözetilmeden suç vasfında yanılgıyla hüküm kurulması” gerekçesiyle bozulması gerektiği düşüncesinde olduğumdan, sayın çoğunluğun suç vasfındaki kabule ilişkin görüşüne katılmıyorum.